Voorlopig was hij niet alleen
26 december 2020

"Hier komen! Kom hier!"

Wanneer de voordeur van de man maar een beetje openging, wilde een van zijn twee honden altijd meteen ontsnappen. Dan probeerde hij luidkeels op straat zijn huisdier tot de orde te roepen. Maar van boosheid was nooit sprake. Hij wilde zijn honden in de buurt hebben, vanwege hun kalmerende werking. Als hij een aanval van PTSS kreeg, hielp het als hij een van hen vasthield.

Door zijn tijd in het leger en een verleden als drugsverslaafde kende hij zware periodes. Met Veteranendag had hij een PTSS-aanval gekregen. Na een telefoongesprek met zijn therapeut had hij weer wat rust gevonden. Lopen ging ook niet meer optimaal. Zijn scootmobiel hielp hem langere afstanden afleggen, soms vergezeld door een hond. Het hulpmiddel stond voor zijn woning, een plek die hem sinds lange tijd weer een vaste basis had geschonken. "Ik heb altijd gekraakt".

Aan het woord leek hij nooit op zijn gemak. Hij was sympathiek en geïnteresseerd, en blij met een praatje op z’n tijd, maar in zijn woorden klonk altijd een lichte nervositeit door.

Hij zei ooit niet te weten of hij nog ‘met iemand anders’ kon samenwonen. Terwijl hij de woorden vanachter de drempel uitsprak, hield hij de deur op een kiertje om zijn honden binnen te houden. Voorlopig was hij niet alleen.