Opgemaakt bed
9 november 2019

Ze vond het een schande. De verpleegkundigen maakten haar bed ’s ochtends niet goed op. De bewoonster van het verpleeghuis had het graag zelf gedaan maar dat lukte helaas niet meer. Het feit dat ze in een rolstoel zat, was niet haar (enige) probleem, legde ze uit: “Ik heb een lamme arm”. 

Iemand van het personeel bracht ondertussen een tosti. Die werd neergezet op de tafel waaraan ze met een andere mevrouw en meneer uit het verpleeghuis zat, buiten vlakbij de ingang. 

Als je in een appartement alleen de badkamer kan afsluiten en de rest een open ruimte is, dan springt bijna ieder detail direct in het oog. Je ziet meteen of alles netjes aan kant is. Zo ook je bed, dat al dan niet goed is opgemaakt.

Een goed opgemaakt bed leek voor deze mevrouw een kwestie van eigenwaarde. Ook in een verpleeghuis wil je dat een woning er verzorgd uitziet.

Aan de verslechterende gezondheid kan ik dan misschien weinig meer doen, de rest in mijn bestaan moet op orde blijven. Een goed opgemaakt bed hoort daar bij. Verpleegkundigen zullen er vast begrip voor hebben, de tijd ervoor ontbreekt waarschijnlijk.

De mevrouw begon, weer gekalmeerd, aan haar tosti. Hier buiten sprong weinig anders in het oog dan wat tafels, stoelen en planten. Het was er lekker ruim.