Getrouwd?
21 augustus 2020

“Ben je al getrouwd?”, vroeg de mevrouw in de tuin van het verpleeghuis aan een bezoeker. Hij was de zoon van een andere bewoner die al een tijd was overleden. De bezoeker was in de buurt en even langsgekomen om gedag te zeggen. De dame herinnerde hem, maar wist niet precies wie hij was. “Ik ken hem”, zei ze tegen iemand anders, steunend op haar rollator. Ze leek blij, alsof de herkenning an sich al een prestatie was. En dat was het misschien ook wel, gezien de dementie waaraan ze leed.

De bezoeker was zeker 45 jaar jonger dan de dame, die altijd belangstelling voor hem had getoond toen zijn vader nog in het verpleeghuis woonde. Een andere bewoonster had zich er wel eens aan gestoord, dat de dame vaker aandacht van mannelijke bezoekers zocht.

Maar heb je geen recht op persoonlijke aandacht als je de tachtig bent gepasseerd? Veel mensen zullen het triest vinden dat een echtpaar niet meer kan samenwonen omdat een van hen naar een verpleeghuis moet. Waarom is die bijzondere belangstelling van een alleenstaande vrouw dan een oordeel waard?

Deze mevrouw heeft het recht blij te worden van persoonlijk contact, zeker omdat het leven in een verpleeghuis niet altijd even florissant is. Misschien houdt zo’n praatje haar net zo goed op de been als die rollator.